"Starożytni wiedzieli, że życie przyszło tylko na chwilę, a śmierć tylko na chwilę odeszła. Dlatego w działaniach kierowali się sercem, nie wyrzekając się naturalnych przyjemności. Nie odrzucając przyjemności należących do życia cielesnego, nie byli motywowani pragnieniem sławy. Podążali za naturalnymi skłonnościami, nie stając na drodze przyjemności tysięcy istnień. Ponieważ sława po śmierci nie była ich celem, kary nie miały do nich zastosowania. Nie uważali sławy i długowieczności za powód do chwały."
Liezi, Prawdziwa Księga Pustki. Przypowieści taoistyczne, przekład M. Jacoby, Warszawa 2006, s. 103.
